Αχ ! τι μαντάτο ήταν αυτό ;

Τι θλιβερό και μαύρο ;

Πού ήρθε χθες Παρασκευή,

φίλους και συγγενείς να βρει,

Αγαπημένε Σταύρο ;

*

Το γέλιο γίνηκε καπνός

με μιας μέσα στη ζήση,

σου κόβει την αναπνοή

και τις χορδές απ΄ τη φωνή,

μην ξανατραγουδήσεις.

*

Σου στέρησε τις εγγονής

να ζήσης τα βαφτίσια,

που   ΄ρθε ο Χάρος ξαφνικά, πισώπλατα και σε χτυπά,

κι όχι παλικαρίσια.

*

Σταύρο δεν φεύγεις μοναχός

θε να σε συνοδεύουν,

μνήμες και δάκρια καυτά,

συντρόφου κι από τα παιδιά

και όσων σε λατρεύουν.

*

Κι ενώ περίμενες να πεις

δυο τραγουδάκια ακόμα,

στην λατρευτή σου εγγονή,

ήρθε ο Χάρος με οργή,

και σου ΄κλεισε το στόμα.

Και στα περβόλια που θα πας

ψηλά του παραδείσου,

θα είναι ποιο καλά να δεις,

απ΄ ότι κάτω εδώ στη γης,

αυτό Σταύρο θυμήσου.

*

Τραγουδιστές θα βρεις πολλούς

και μουσικούς επάνω,

κάντ΄ ένα σχήμα μουσικό,

και μέσα βάλτε σε αυτό,

τον Τζανετή τον Πάνο.

*

Στο σχήμα βάλτε αρχηγό

αυτόν που ξέρεις ήδη,

τον βάρδο μας τον λαϊκό,

τον Στέλιο τον μοναδικό,

Σταύρο τον Καζαντζίδη.

*

Όμως μια χάρη σου ζητώ

πούνε και πεθυμιά μας,

κάποτε κάποτε και συ,

να έρχεσαι κάτω στη γη,

μέσα στα όνειρά μας.

*

Γιατ΄ είναι δύσκολο πολύ

κανείς να συνηθίσει,

πως η γλυκιά σου η φωνή,

δεν πρόκειται ούτε στιγμή,

να ξανατραγουδήσει.