Γιατί ο Ολυμπιακός κέρδισε δίκαια τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας

Περιττό να πούμε πως η φετινή χρονιά συνιστά ένα τιτάνιο άθλο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Μόνο και μόνο ότι μία ομάδα που τον Φλεβάρη είχε μύχιο στόχο να μπει στους 8 της Ευρωλίγκα και το πολύ να ανταγωνιστεί τον Παναθηναϊκό στους τελικούς του πρωταθλήματος, πήρε και τα δύο κύπελλα με εμφατικές εμφανίσεις.

Αν ο τελικός της Ευρωλίγκα μπορεί να θεωρηθεί από τα ανεπανάληπτα μπασκετικά γεγονότα (και είναι πράγματι), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ολυμπιακός έκανε φοβερή σειρά με τη Σιένα, πήρε την πολύ Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό ανατρέποντας τα προγνωστικά και φυσικά η ΤΣΣΚΑ δεν έχασε μόνη της, αλλά έβαλαν σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους οι νέοι του Ιβκοβιτς και φυσικά ο...Θεός.

Οπως έχει αποδειχθεί και σε άλλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, η σειρά των εγχώριων τελικών είναι μία εντελώς διαφορετική ιστορία. Ας θυμηθούμε την Μπαρτσελόνα το 2010, όταν πήρε την Ευρωλίγκα και το κύπελλο Ισπανίας, αλλά αμέσως μετά έχασε με κατεβασμένα τα χέρια το πρωτάθλημα από την Κάχα Λαμποράλ (3-0!).

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε πιο σίγουρος και πιο ώριμος από τα προσδοκώμενα απέναντι στον λαβωμένο "αιώνιο". Και πήρε δίκαια το τρόπαιο. Αυτό πρέπει να το παραδεχθούν οι φίλοι του ΠΑΟ, όπως και όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού θα πρέπει να αντιμετωπίζουν με σεβασμό την υπερδύναμη του Ομπράντοβιτς, η οποία δόξασε το μπάσκετ στην Ευρώπη. Αυτά για όσους αγαπούν το άθλημα πάνω από τις ομάδες και βλέπουν χωρίς χρωματιστά γυαλιά τι γίνεται στο παρκέ.

Ο Ολυμπιακός είχε μαζί του σε αυτή τη σειρά των τελικών ένα στοιχείο που σχεδόν έλειπε από τον ΠΑΟ: Αστείρευτες δυνάμεις! Φαινόταν ότι η ομάδα δεν κουραζόταν, κατέθετε τρεξίματα στο παρκέ, αγαπούσε την πίεση και το παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο. Ο συνδυασμός της νεότητας και των καλύτερων αθλητικών προσόντων έγειρε καταλυτικά την πλάστιγγα υπέρ των κόκκινων.

Οι νίκες του στο ΣΕΦ ήταν καθαρές για όσους δεν μένουν σε μεμονωμένα σφυρίγματα της διαιτησίας (ο Ολυμπιακός παίχτηκε ακριβοδίκαια, ίσως και κάτι παραπάνω από τους γκρι σε γενικές γραμμές). Και αυτό συνιστά μέγιστο επίτευγμα για τον Ολυμπιακό, αφού έπαιρνε το προβάδισμα και δεν το έχανε σχεδόν με τίποτα. Δείχνει θέληση, πίστη και συγκέντρωση στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Δεν έκλεψε παιχνίδια, τα πήρε με το σπαθί του.

Με το σπαθί του και με την τύχη του. Κάποιοι λένε ότι ο Ολυμπιακός ήταν τυχερός, γιατί οι "πράσινοι" έκαναν λάθη στη σειρά (ιδιαίτερα στο τρίτο και το πέμπτο παιχνίδι) που...δεν υπάρχουν. Αποδείχθηκε ότι υπάρχουν και αυτό δεν πιστώνεται στην τύχη, αλλά στην πίεση των "κόκκινων" και την απουσία πνευματικής ισορροπίας στον ΠΑΟ. Το γιατί η έμπειρη ομάδα του Ομπράντοβιτς την έχασε αυτή την ισορροπία είναι θέμα που το ξέρει καλύτερα ο ίδιος ο Σέρβος τεχνικός, ας μην το αναλύσουμε.

Η τύχη, όμως, χαμογέλασε στον Ολυμπιακό στο τελευταίο παιχνίδι. Εκεί που ο αρνούμενος να παραδοθεί Παναθηναϊκός επιχειρεί την ολική ανατροπή (ήταν αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει) δύο φορές, η ομάδα του Πειραιά βάζει μεγάλα σουτ. Τρίποντο υπό πίεση του Σλούκα, άλλο ένα από τον Λο υπό πίεση, καθάλι και φάουλ του Λο σε σουτ εκτός ισορροπίας, τρίποντο του Αντιτς στη λήξη του χρόνου (υπό μερική πίεση) και άλλα δύο από τον Σπανούλη με άμυνα κοντά του!

Ναι, είναι θέμα ικανότητας. Πρέπει, όμως, να δεχθούμε ότι όταν στο πιο κρίσιμο σημείο τα βάζεις ΟΛΑ, χρειάζεσαι και την τύχη με το μέρος σου. Οπως συνέβη και στο κρίσιμο τρίποντο του καλάθι στο -4, όπου η μπάλα μπήκε και βγήκε. Πρέπει να σε θέλει κιόλας.

Και τον Ολυμπιακό τον ήθελε δικαίως ο μπασκετικός Θεός να επιστρέψει στην κορυφή της Ελλάδας. Ανοίγονται πια μεγάλες ευκαιρίες για το ελληνικό μπάσκετ.

Καλούνται οι Αγγελόπουλοι να χτίσουν μία ομάδα που θα φέρει και μελλοντικές επιτυχίες στην Ελλάδα. Μάλιστα μία ομάδα με ελληνικό βασικό κορμό εν αναμονή (ας ελπίσουμε) και του Παναγιώτη Βασιλόπουλου.

Καλούνται οι Γιαννακόπουλοι να στηρίξουν τον εξάστερο υπό τα δεδομένα ότι δεν είναι αήτηττος. Και αυτό μπορεί να κάνει καλό στην ομάδα του ΠΑΟ για να κρατήσει τον προπονηταρα Ομπράντοβιτς και να ανανεώσει το ρόστερ φτιάχνοντας ένα νέο "τριφύλλι".

Μακάρι να συνεχίσουμε να έχουμε δύο από τις κορυφαίες ομάδες μπάσκετ στην Ευρώπη. Είναι κατάκτηση για μία Ελλάδα που παραπαίει. Υπάρχουν, βέβαια, αυτοί που επιτέθηκαν στον Ζοτς και τον Διαμαντίδη (έχει προσφέρει τόσα στην Εθνική κι όμως κάποιοι ακόμα τον βρίζουν), αυτοί που αμαύρωσαν παλαιότερα το ΟΑΚΑ δημιουργώντας έκτροπα και διάφοροι στρατευμένοι σε μισητές ιδέες που δεν βάζουν πάνω απ' όλα το μπάσκετ. Ας τους διώξουμε επιτέλους από τα γήπεδα.